(  شعر های 1و 2 بخش هایی از شعر بلند  بانوی شالوت می باشد )

1.

در آن سوی رود ِ آرمیده

کشتزار های پهناور جو و گندم

لحاف طلایی زمین اند که با آسمان هم آغوش شده اند

راه باریک

که از میانه ی کشتزارها

به برج های عظیم ِ "کم لوت" کشیده شده

مردم در گذر

به بستر رویش نیلوفر های آبی در آغوش آب خیره شده اند

2.

بانو

نقش ها، پرده ، بافتن را رها کرد

با گام هایی کوتاه به سایه بان برج پناه برد

نیلوفران آبی که شادمانه متولد می شدند

با حسرت ِ چشمانش بازی می کرد

و پرها و کلاه خود به چشم هایش آشنا بود

او به کمِ لوت می نگریست

پرده ها و تارها

رها و آزاد ، در فضا معلق شدند

تَرک ها لباسی بر عریانی  آینه شدند

"مصیبت فرا رسید"

بانوی شالوت با چشم هایی خیس فریاد می زد:

"مصیبت فرا رسید"

 3.

اگر چه بسیار از دست داده ایم هنوزاما بسیار در راه است

اگر چه دیگر نیرومندانی نیستیم که روزگارانی دور

زمین و آسمان را می جنبانیدیم اما هنوزهمانیم که بودیم

تنی واحد با قلبهایی پهلوانوار

خسته از جفای سرنوشت و گذر زمان با اراده ای خلل ناپذیر

تا بکوشیم تا بجوئیم تا بیابیم و تا تن  نیاسائیم

4.

چه بی مفهوم است :درنگ/ بپایان رسیدن

بی هیچ درخششی زنگار بستن و نیفروختن درکارراز!

زندگی گویی دم بود وبازدمی ! انباشتن عمر بر عمر

 چه کوتاه بود و از آنهمه نفس برای من دیگر

ناچیزی مانده: با اینهمه هر ساعت غنیمتی است

تا به آن خاموشی جاودان یا بهتر از آن

آوردگاه جهانی است تازه و چه نفرت آور بود

آن سه خورشیدگردی که به  انبار و احتکار خویش گذراندم

و این روح خاکستری چه هوسبازانه در طلب است تا

بدنبال حکمت مانند یک اختر فروشونده تا

ورای دورترین مرزهای فهم آدمی فرو رود.